Όλα καλά;

Στην ψυχοθεραπεία ο ασθενής εκτιμάται ότι έχει σημειώσει πρόοδο από την στιγμή που κατ’ αρχήν θα εξωτερικεύσει και στη συνέχεια θα είναι σε θέση να περιγράψει το πρόβλημα. Τα προβλήματα έχουν πάντα ένα συγκρουσιακό χαρακτήρα. Μπορεί να αφορούν συγκρούσεις με τους γονείς μας, με τον σύντροφό μας, τα παιδιά μας, πιο συχνά και κυρίως τον ίδιο τον εαυτό μας, το κοινωνικό σύνολο. Δεν έχει σημασία το αντικείμενο.


Από τη στιγμή αυτής της εξωτερίκευσης του προβλήματος ήδη είμαστε σε καλό δρόμο.

Καλύτερο τουλάχιστον από ένα προηγούμενο στάδιο νάρκης και αφασίας, όπου η έλλειψη συνείδησης του προβλήματος εξωτερικεύεται με πολλούς άλλους τρόπους, όπως σωματοποίηση του προβλήματος με νόσο, ανεξήγητα βίαιη ή αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, , έλλειψη ενέργειας, αφηρημάδα, κατάθλιψη, υπερβολικό ύπνο και απροθυμία να σηκωθείς το πρωί, κλπ.

«Πως πάει; Όλα καλά; Όλα καλά».

Όχι δεν είναι όλα καλά.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και για κοινωνικές ομάδες και κοινωνικά σύνολα. Αν υπήρχε «κοινωνιοθεραπεία» ίσως θα ξεκινούσε κάπως έτσι…με την αναγνώριση του ότι κάτι δεν πάει καλά.

Τα παιδιά λοιπόν πρώτα, οι Αθηναίοι και στη συνέχεια σταδιακά η Ευρώπη βγαίνουν στους δρόμους. Για να κάνεις την φωνή σου να ακουστεί (όχι ότι είναι σίγουρο ότι θα συμβεί) δεν έχεις άλλο μέσο. Είναι μία υγιής αντίδραση σε χρόνια προβλήματα που έως τώρα κάναμε σαν να μην υπήρχαν.

Everything is [not] fine.

Γι’ αυτό αν θέλετε την άποψή μου είμαι αισιόδοξος. Διότι αναγνωρίζεται κατ’ αρχήν ότι υπάρχει πρόβλημα και δεν είναι όλα καλά. Είμαι επίσης αισιόδοξος για κάτι πρωτοφανές:

Το είδαμε για πρώτη φορά στις μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας το 2007 μετά τις πυρκαγιές όπου κατέβηκε η μισή Αθήνα χωρίς κανένα κόμμα να έχει πάρει είδηση τι γίνεται και ποιός το κάνει. Είμαι αισιόδοξος διότι έχουμε πια ένα κίνημα πολιτών -και το κυριότερο νέων- υπό διαμόρφωση που δεν χειραγωγείται από κόμματα.

Που θα οδηγήσει αυτό το κίνημα θα φανεί στη πορεία.

Iσως σε κάτι εντελώς νέο...

Το να εκλογικεύσουμε βέβαια στη συνέχεια τι δεν πάει καλά και να "αυτοσχεδιάσουμε" μπροστά στο χάος του αγνώστου, να αρθρώσουμε λόγο στη συνέχεια, είναι το επόμενο [και το πιο δύσκολο] βήμα. Η αρχή όμως έχει ήδη γίνει.

Και μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός!