Δεν καίγονται μόνο τα δάση

Πρώτα κάηκε η Ελλάδα.

Ενάμιση χρόνο μετά καίγονται τα αστικά κέντρα. Η αντίδραση; ¨Όχι να δούμε γιατί κάηκαν αλλά να πληρώσουμε για να εξαγοράσουμε συνειδήσεις και να προλάβουμε την περαιτέρω εξέγερση. Κανείς δεν κάνει από τέτοιες κυβερνήσεις αυτοκριτική, δεν αναζητά τα πραγματικά αίτια, δεν αναλαμβάνει ευθύνη και βέβαια πάνω απ’ όλα ποτέ δεν παραιτείται.

Στην δική μας περίπτωση όμως είναι καταφανές ότι οι «τρομοκράτες» και η πηγή του ξεσηκωμού είναι μία ολόκληρη γενιά. Πώς να τα βάλεις με τα παιδιά σου; Σου φωνάζουν και διαμαρτύρονται με ότι μέσο βρουν και όπως ξέρουν…Το κάνουν από παντού. Όλες τις ελληνικές πόλεις, τα προξενεία της Ελλάδας από το Λονδίνο, τη Μόσχα και το Βερολίνο, έχουν ξεσηκωθεί σε κάθε άκρη της χώρας και στη συνέχεια το κύμα εξαπλώνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο, τη Ρώμη και την Νάπολη, τη Κοπεγχάγη και το Εδιμβούργο, τις Βρυξέλλες μέχρι και την Χιλή. Πως είναι δυνατόν να τους αγνοήσει κανείς ακόμη και με τόσο μαζική παρουσία και να μιλάει για απομόνωσή τους;;;; Ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να απομονωθούν; Όλο αυτό το παλιρροιακό κύμα διαμαρτυρίας ή αυτοί που έσυραν τη χώρα στην πιο δεινή θέση μετά τον εμφύλιο;

Είναι μία γενιά που νομίζαμε απαθή και αμέτοχη αλλά έχουμε κάνει λάθος. Βλέπουμε ότι οι χιλιάδες των παιδιών αυτών σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και όπου βρίσκονται στο εξωτερικό διαμαρτύρονται. Η διαμαρτυρία δεν αφορά μόνο το τραγικό επεισόδιο της στυγερής δολοφονίας.

Νομίζω ότι είναι καιρός να καταλάβουμε ότι χρωστάμε μία συγνώμη σε αυτή τη γενιά.

Μία συγνώμη για την ατέρμονη κακοδιαχείριση της χώρας που τους ετοιμάζουμε, για το περιβάλλον που τους παραδίδουμε, για την προσβολή που τους κάνουμε υποτιμώντας την νοημοσύνη τους και υπονομεύοντας το μέλλον τους αδιαφορώντας για παιδεία, πολιτισμό, εσωτερική πολιτική, απασχόληση και περιβάλλον.

‘Ίσως ήρθε λοιπόν ο καιρός να ζητήσει μία γενιά συγνώμη από μία άλλη. Μία γενιά άπληστη, καταστροφική, αδηφάγα, απερίσκεπτη, από μια γενιά που καλά-καλά ίσως δεν έχει συγκροτήσει λόγο και δεν έχει φωνή και ίσως δεν ξέρει καλά-καλά τι της φταίει, αλλά νιώθει ότι σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.