Συνηθίζουμε σιγά-σιγά να αντιλαμβανόμαστε το καλοκαίρι σαν εποχή διακοπών αλλά και άλλων φαινομένων όπως ας πούμε οι πυρκαγιές. Μπορεί άνετα να πλατσουρίζουμε στο κύμα ενώ από πάνω μας -και πολύ χαμηλά ώστε να είναι αισθητή η παρουσία τους- να περνάνε τα αεροπλάνα που μεταφέρουν νερό για μία πυρκαγιά που μπορεί να είναι σε εξέλιξη μόλις δύο χιλιόμετρα από εκεί όπως προχθες με τις φωτιές στο Μαραθώνα. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς…
(Ας παρακολουθήσουμε τουλάχιστον την πτήση που άλλωστε δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μια και περνάει ξυστά από πάνω μας… )
Καθημερινά πλέον στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση ακούμε το δελτίο πυρκαγιών ανά τη χώρα και τον αριθμό των χιλιάδων στρεμμάτων που χάνονται. Η κανονικότητα αυτών των γεγονότων και των ειδήσεων τα έχει καταστήσει ένα φυσικό φαινόμενο, ένα επεισόδιο της καθημερινότητας.
Έχει πλέον γίνει απίστευτα εύκολο να μεταβολίσουμε γεγονότα οποιουδήποτε μεγέθους που άλλοτε θα ξεσήκωναν και θα κινητοποιούσαν τον κόσμο και θα έριχναν κυβερνήσεις. Αυτό βέβαια για την συγκεκριμένη υπόθεση των πυρκαγιών έχει πάψει να αποτελεί είδηση διότι επιπλέον και προς το παρόν όλες οι πυρκαγιές συγκρίνονται με τις προπερυσινές και εφόσον είναι μικρότερες σε μέγεθος δεν αποτελούν αντικείμενο ανησυχίας και προβληματισμού.
Αυτό ακριβώς όμως είναι το ανησυχητικό. Ο εφησυχασμός.
Ας δούμε τι σκέψεις μπορεί να γίνουν με την παρακάτω παραβολή!
Στο μεταξύ η παραίτηση κάνει ώστε να μην αποτελεί μάθημα ή σήμα κινδύνου μία πυρκαγιά.
Μία βόλτα σε γύρω τετράγωνα μετά τις πυρκαγιές στην Αττική, φανέρωσε ότι δεν έχει αλλάξει κάτι, τα ξερά χόρτα και τα σκουπίδια που συσσωρεύονται σε άδεια οικόπεδα, δίπλα σε κάδους απορριμμάτων και αλλού, συνεχίζουν να αυξάνονται και να ξεραίνονται…Τι σχέση έχει αυτό ίσως αναρωτηθεί κάποιος ανυποψίαστος;
Έχει άραγε;
Όλα καλά;
Στην ψυχοθεραπεία ο ασθενής εκτιμάται ότι έχει σημειώσει πρόοδο από την στιγμή που κατ’ αρχήν θα εξωτερικεύσει και στη συνέχεια θα είναι σε θέση να περιγράψει το πρόβλημα. Τα προβλήματα έχουν πάντα ένα συγκρουσιακό χαρακτήρα. Μπορεί να αφορούν συγκρούσεις με τους γονείς μας, με τον σύντροφό μας, τα παιδιά μας, πιο συχνά και κυρίως τον ίδιο τον εαυτό μας, το κοινωνικό σύνολο. Δεν έχει σημασία το αντικείμενο.
Από τη στιγμή αυτής της εξωτερίκευσης του προβλήματος ήδη είμαστε σε καλό δρόμο.
Καλύτερο τουλάχιστον από ένα προηγούμενο στάδιο νάρκης και αφασίας, όπου η έλλειψη συνείδησης του προβλήματος εξωτερικεύεται με πολλούς άλλους τρόπους, όπως σωματοποίηση του προβλήματος με νόσο, ανεξήγητα βίαιη ή αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, , έλλειψη ενέργειας, αφηρημάδα, κατάθλιψη, υπερβολικό ύπνο και απροθυμία να σηκωθείς το πρωί, κλπ.
«Πως πάει; Όλα καλά; Όλα καλά».
Όχι δεν είναι όλα καλά.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και για κοινωνικές ομάδες και κοινωνικά σύνολα. Αν υπήρχε «κοινωνιοθεραπεία» ίσως θα ξεκινούσε κάπως έτσι…με την αναγνώριση του ότι κάτι δεν πάει καλά.
Τα παιδιά λοιπόν πρώτα, οι Αθηναίοι και στη συνέχεια σταδιακά η Ευρώπη βγαίνουν στους δρόμους. Για να κάνεις την φωνή σου να ακουστεί (όχι ότι είναι σίγουρο ότι θα συμβεί) δεν έχεις άλλο μέσο. Είναι μία υγιής αντίδραση σε χρόνια προβλήματα που έως τώρα κάναμε σαν να μην υπήρχαν.
Everything is [not] fine.
Γι’ αυτό αν θέλετε την άποψή μου είμαι αισιόδοξος. Διότι αναγνωρίζεται κατ’ αρχήν ότι υπάρχει πρόβλημα και δεν είναι όλα καλά. Είμαι επίσης αισιόδοξος για κάτι πρωτοφανές:
Το είδαμε για πρώτη φορά στις μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας το 2007 μετά τις πυρκαγιές όπου κατέβηκε η μισή Αθήνα χωρίς κανένα κόμμα να έχει πάρει είδηση τι γίνεται και ποιός το κάνει. Είμαι αισιόδοξος διότι έχουμε πια ένα κίνημα πολιτών -και το κυριότερο νέων- υπό διαμόρφωση που δεν χειραγωγείται από κόμματα.
Που θα οδηγήσει αυτό το κίνημα θα φανεί στη πορεία.
Iσως σε κάτι εντελώς νέο...
Το να εκλογικεύσουμε βέβαια στη συνέχεια τι δεν πάει καλά και να "αυτοσχεδιάσουμε" μπροστά στο χάος του αγνώστου, να αρθρώσουμε λόγο στη συνέχεια, είναι το επόμενο [και το πιο δύσκολο] βήμα. Η αρχή όμως έχει ήδη γίνει.
Και μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός!
Από τη στιγμή αυτής της εξωτερίκευσης του προβλήματος ήδη είμαστε σε καλό δρόμο.
Καλύτερο τουλάχιστον από ένα προηγούμενο στάδιο νάρκης και αφασίας, όπου η έλλειψη συνείδησης του προβλήματος εξωτερικεύεται με πολλούς άλλους τρόπους, όπως σωματοποίηση του προβλήματος με νόσο, ανεξήγητα βίαιη ή αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, , έλλειψη ενέργειας, αφηρημάδα, κατάθλιψη, υπερβολικό ύπνο και απροθυμία να σηκωθείς το πρωί, κλπ.
«Πως πάει; Όλα καλά; Όλα καλά».
Όχι δεν είναι όλα καλά.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και για κοινωνικές ομάδες και κοινωνικά σύνολα. Αν υπήρχε «κοινωνιοθεραπεία» ίσως θα ξεκινούσε κάπως έτσι…με την αναγνώριση του ότι κάτι δεν πάει καλά.
Τα παιδιά λοιπόν πρώτα, οι Αθηναίοι και στη συνέχεια σταδιακά η Ευρώπη βγαίνουν στους δρόμους. Για να κάνεις την φωνή σου να ακουστεί (όχι ότι είναι σίγουρο ότι θα συμβεί) δεν έχεις άλλο μέσο. Είναι μία υγιής αντίδραση σε χρόνια προβλήματα που έως τώρα κάναμε σαν να μην υπήρχαν.
Everything is [not] fine.
Γι’ αυτό αν θέλετε την άποψή μου είμαι αισιόδοξος. Διότι αναγνωρίζεται κατ’ αρχήν ότι υπάρχει πρόβλημα και δεν είναι όλα καλά. Είμαι επίσης αισιόδοξος για κάτι πρωτοφανές:
Το είδαμε για πρώτη φορά στις μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας το 2007 μετά τις πυρκαγιές όπου κατέβηκε η μισή Αθήνα χωρίς κανένα κόμμα να έχει πάρει είδηση τι γίνεται και ποιός το κάνει. Είμαι αισιόδοξος διότι έχουμε πια ένα κίνημα πολιτών -και το κυριότερο νέων- υπό διαμόρφωση που δεν χειραγωγείται από κόμματα.
Που θα οδηγήσει αυτό το κίνημα θα φανεί στη πορεία.
Iσως σε κάτι εντελώς νέο...
Το να εκλογικεύσουμε βέβαια στη συνέχεια τι δεν πάει καλά και να "αυτοσχεδιάσουμε" μπροστά στο χάος του αγνώστου, να αρθρώσουμε λόγο στη συνέχεια, είναι το επόμενο [και το πιο δύσκολο] βήμα. Η αρχή όμως έχει ήδη γίνει.
Και μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός!
Δεν καίγονται μόνο τα δάση
Πρώτα κάηκε η Ελλάδα.
Ενάμιση χρόνο μετά καίγονται τα αστικά κέντρα. Η αντίδραση; ¨Όχι να δούμε γιατί κάηκαν αλλά να πληρώσουμε για να εξαγοράσουμε συνειδήσεις και να προλάβουμε την περαιτέρω εξέγερση. Κανείς δεν κάνει από τέτοιες κυβερνήσεις αυτοκριτική, δεν αναζητά τα πραγματικά αίτια, δεν αναλαμβάνει ευθύνη και βέβαια πάνω απ’ όλα ποτέ δεν παραιτείται.
Στην δική μας περίπτωση όμως είναι καταφανές ότι οι «τρομοκράτες» και η πηγή του ξεσηκωμού είναι μία ολόκληρη γενιά. Πώς να τα βάλεις με τα παιδιά σου; Σου φωνάζουν και διαμαρτύρονται με ότι μέσο βρουν και όπως ξέρουν…Το κάνουν από παντού. Όλες τις ελληνικές πόλεις, τα προξενεία της Ελλάδας από το Λονδίνο, τη Μόσχα και το Βερολίνο, έχουν ξεσηκωθεί σε κάθε άκρη της χώρας και στη συνέχεια το κύμα εξαπλώνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο, τη Ρώμη και την Νάπολη, τη Κοπεγχάγη και το Εδιμβούργο, τις Βρυξέλλες μέχρι και την Χιλή. Πως είναι δυνατόν να τους αγνοήσει κανείς ακόμη και με τόσο μαζική παρουσία και να μιλάει για απομόνωσή τους;;;; Ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να απομονωθούν; Όλο αυτό το παλιρροιακό κύμα διαμαρτυρίας ή αυτοί που έσυραν τη χώρα στην πιο δεινή θέση μετά τον εμφύλιο;
Είναι μία γενιά που νομίζαμε απαθή και αμέτοχη αλλά έχουμε κάνει λάθος. Βλέπουμε ότι οι χιλιάδες των παιδιών αυτών σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και όπου βρίσκονται στο εξωτερικό διαμαρτύρονται. Η διαμαρτυρία δεν αφορά μόνο το τραγικό επεισόδιο της στυγερής δολοφονίας.
Νομίζω ότι είναι καιρός να καταλάβουμε ότι χρωστάμε μία συγνώμη σε αυτή τη γενιά.
Μία συγνώμη για την ατέρμονη κακοδιαχείριση της χώρας που τους ετοιμάζουμε, για το περιβάλλον που τους παραδίδουμε, για την προσβολή που τους κάνουμε υποτιμώντας την νοημοσύνη τους και υπονομεύοντας το μέλλον τους αδιαφορώντας για παιδεία, πολιτισμό, εσωτερική πολιτική, απασχόληση και περιβάλλον.
‘Ίσως ήρθε λοιπόν ο καιρός να ζητήσει μία γενιά συγνώμη από μία άλλη. Μία γενιά άπληστη, καταστροφική, αδηφάγα, απερίσκεπτη, από μια γενιά που καλά-καλά ίσως δεν έχει συγκροτήσει λόγο και δεν έχει φωνή και ίσως δεν ξέρει καλά-καλά τι της φταίει, αλλά νιώθει ότι σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Ενάμιση χρόνο μετά καίγονται τα αστικά κέντρα. Η αντίδραση; ¨Όχι να δούμε γιατί κάηκαν αλλά να πληρώσουμε για να εξαγοράσουμε συνειδήσεις και να προλάβουμε την περαιτέρω εξέγερση. Κανείς δεν κάνει από τέτοιες κυβερνήσεις αυτοκριτική, δεν αναζητά τα πραγματικά αίτια, δεν αναλαμβάνει ευθύνη και βέβαια πάνω απ’ όλα ποτέ δεν παραιτείται.
Στην δική μας περίπτωση όμως είναι καταφανές ότι οι «τρομοκράτες» και η πηγή του ξεσηκωμού είναι μία ολόκληρη γενιά. Πώς να τα βάλεις με τα παιδιά σου; Σου φωνάζουν και διαμαρτύρονται με ότι μέσο βρουν και όπως ξέρουν…Το κάνουν από παντού. Όλες τις ελληνικές πόλεις, τα προξενεία της Ελλάδας από το Λονδίνο, τη Μόσχα και το Βερολίνο, έχουν ξεσηκωθεί σε κάθε άκρη της χώρας και στη συνέχεια το κύμα εξαπλώνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο, τη Ρώμη και την Νάπολη, τη Κοπεγχάγη και το Εδιμβούργο, τις Βρυξέλλες μέχρι και την Χιλή. Πως είναι δυνατόν να τους αγνοήσει κανείς ακόμη και με τόσο μαζική παρουσία και να μιλάει για απομόνωσή τους;;;; Ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να απομονωθούν; Όλο αυτό το παλιρροιακό κύμα διαμαρτυρίας ή αυτοί που έσυραν τη χώρα στην πιο δεινή θέση μετά τον εμφύλιο;
Είναι μία γενιά που νομίζαμε απαθή και αμέτοχη αλλά έχουμε κάνει λάθος. Βλέπουμε ότι οι χιλιάδες των παιδιών αυτών σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και όπου βρίσκονται στο εξωτερικό διαμαρτύρονται. Η διαμαρτυρία δεν αφορά μόνο το τραγικό επεισόδιο της στυγερής δολοφονίας.
Νομίζω ότι είναι καιρός να καταλάβουμε ότι χρωστάμε μία συγνώμη σε αυτή τη γενιά.
Μία συγνώμη για την ατέρμονη κακοδιαχείριση της χώρας που τους ετοιμάζουμε, για το περιβάλλον που τους παραδίδουμε, για την προσβολή που τους κάνουμε υποτιμώντας την νοημοσύνη τους και υπονομεύοντας το μέλλον τους αδιαφορώντας για παιδεία, πολιτισμό, εσωτερική πολιτική, απασχόληση και περιβάλλον.
‘Ίσως ήρθε λοιπόν ο καιρός να ζητήσει μία γενιά συγνώμη από μία άλλη. Μία γενιά άπληστη, καταστροφική, αδηφάγα, απερίσκεπτη, από μια γενιά που καλά-καλά ίσως δεν έχει συγκροτήσει λόγο και δεν έχει φωνή και ίσως δεν ξέρει καλά-καλά τι της φταίει, αλλά νιώθει ότι σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΡΕΧΟΥΝ...
Δεδομένου ότι μέχρι στιγμής έχουν σημειωθεί αμέτρητες πυρκαγιές από την Σκόπελο μέχρι την Αιδηψό και από την Σταμάτα μέχρι τα Γλυκά Νερά, δεδομένου επίσης ότι σε ορισμένα σημεία έχει διαπιστωθεί απίστευτη επιμονή με ολοένα και νέες απόπειρες εμπρησμών, είναι προφανές ότι εκτός από τις κλιματικές αλλαγές έχουμε να κάνουμε και με έναν κλεφτοπόλεμο ή αν προτιμάτε μία μορφή εμφυλίου που όμως οι μεν δεν γνωρίζουν τους δε.
Στο στρατόπεδο πάντως των φρουρών συμπράττουν εθελοντικές οργανώσεις που συμμετέχουν στην Πυρασφάλεια περιαστικών δασών, αυτών ακριβώς δηλαδή που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης ή στο μάτι του κυκλώνα.
Στο μεταξύ και χωρίς εμπρηστικές προσπάθειες τα περισσότερα δάση ξεχυλίζουν από σκουπίδια και εύθλεκτο υλικό από οργανική ύλη και ένα πλούσιο υπόστρωμα ξεραμένων κλαδιών. Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει καθένας ατομικά ή οργανωμένα είναι πέρα βέβαια από το να μην συμβάλει στην επιδείνωση του προβλήματος, σε εθελοντικό καθαρισμό έστω και μίας μικρής περιοχής κάπου κοντά του...
Στο στρατόπεδο πάντως των φρουρών συμπράττουν εθελοντικές οργανώσεις που συμμετέχουν στην Πυρασφάλεια περιαστικών δασών, αυτών ακριβώς δηλαδή που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης ή στο μάτι του κυκλώνα.
Στο μεταξύ και χωρίς εμπρηστικές προσπάθειες τα περισσότερα δάση ξεχυλίζουν από σκουπίδια και εύθλεκτο υλικό από οργανική ύλη και ένα πλούσιο υπόστρωμα ξεραμένων κλαδιών. Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει καθένας ατομικά ή οργανωμένα είναι πέρα βέβαια από το να μην συμβάλει στην επιδείνωση του προβλήματος, σε εθελοντικό καθαρισμό έστω και μίας μικρής περιοχής κάπου κοντά του...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
